‘Wat kan ik nog zeggen na de excuses van de koning en alle feestelijkheden?’ , zo begon gastspreker Bianca Groen Gallant haar indrukwekkende overweging in de dienst van zondag 2 juli waarin de afschaffing van de slavernij werd herdacht. Nou.. Bianca had nog heel wat te zeggen, het was muisstil in de goed bezochte Vermaning. Als er iemand voor je staat van wie de overgrootouders als slaven op een plantage voor onze suiker gezorgd hebben, dan maakt dat indruk. Zo sprak zij: ‘Ik ben dankbaar voor de kracht van mijn voorouders: een kracht die mij draagt en steunt. Dankbaar ben ik voor psalm 146 die ik mijn moeder vaak hoorde opzeggen Loof de Ene, mijn ziel.’
Bianca noemde ook de gevolgen van dit alles in onze tijd. ‘Het koloniaal slavernijverleden werkt bewust of onbewust door in ons allen. Vanuit mijn beroepstijd in het onderwijs heb ik regelmatig moeten opkomen voor zwarte kinderen die ondanks blijk van grote intelligentie werden geadviseerd dat ze toch beter iets kunnen gaan doen met hun handen, want daar waren ze zo goed in. Ik ontmoet regelmatig zwarte studenten die hebben moeten stapelen ( van onderaf vmbo, mbo en zo verder om uiteindelijk HBO of aan de universiteit te gaan studeren.’
De rode draad in haar overweging bleef dat gewone kopje koffie met suiker, de thee en de cacao. Misschien biedt het gesprek daarover openingen: Laten we op zoek gaan naar de verhalen die hier achter liggen. ‘Verzoening is het idee dat we allemaal genezing nodig hebben. Het zijn niet alleen de zogenaamde slachtoffers die verzoening nodig hebben. Maar ook de daders hebben genezing nodig. En het trieste is dat de daders zichzelf niet zien als mensen die genezing nodig hebben. Er is iets beschadigd. In ieder van ons. En dus moet de genezing in ieder van ons en tussen ons allen gebeuren.’ Aldus woorden van Mpho Tutu die eerder in deze dienst klonken.
In de open ruimte na de overweging vertelde Patricia Viereck, voorzitter van het ‘Comité 30 juni – 1 juli Zaanstreek’ over de noodzaak om ook in de Zaanstreek zelf hierover in gesprek te gaan.
En dat gebeurde natuurlijk gelijk al na afloop bij dat kopje koffie en thee die wit en zwart in gesprek verbonden.
